2006-V-28
Espainiarrak Euskal Herri independentearen bideragarritasun ezaz gezurretan hasten direnean, lagun asko sutzen dira. Aurkakoa dela diotset, beldurraren taktika hori erabakitze-ahalmena onartzeko lehen urratsa dela. Nahi duten desastre guztiak sal ditzatela, erabakitzen utziz gero. Geure ardura datuoi aurre egitea eta gehiengoa independentziaren alde jartzea.
Kalkuluak garrantzitsuak dira edozein erreferendumetan. Baina sentimendu-kontua da azken finean. Eslovakiarrek bizkor erabaki zuten bereiztea, lehen urteetan estatu pobreagoan biziko zirela jakin arren. Montenegro salbuespena da agian, gehienengan kalkulu politikoek eta ekonomikoek pisu handiagoa izan baitute.
Ulertzekoa da Euskal Herrian piztutako ilusioa, Europan autodeterminazio-prozesuak dramatismo handirik gabe egin daitezkeen erakusle. Baina erreferendumak berak behar luke interesgarri, emaitzaz haratago. Erreferente beharrak itsutzea ez da komeni. Guk bezalaxe, abkhaziarrek ere begiratu diote Montenegrori, eta Vladimir Putinek argi utzi du: jarraian Kosovoren independentzia onartzen bada, zergatik ez Abkahzia edo Hego Osetiarena? Inperio baten titere direlako, adibidez, Georgia bezalako estatu txiki bat areago ahultzeko. Edo egin dezatela erreferenduma, baina 1992an egotzitako georgiarrak kontuan izanda.
Ez ditut kasuak inolaz ere alderatu gura, baina ezin ahaztu herri gutxituengana hurbiltzeko gogoak Lega Nord-eko sasi faxistengana eroan zituela zenbait abertzale orain ez hainbeste, Padaniaren askatasuna eskatzen.
No comments:
Post a Comment