2006-05-02

Azken agurra

Guk paper zati bat utzi genien hotelean, ordurako ez zeudela jakin barik. Arrastiko seietan itzuliko ginela esan genien, gura bazuten elkarrekin joateko Point des Almadiesera, Afrikako azken ilunabarra ikustera. Gero Goree uhartera joan ginen, eta bueltan ginen seiak baino lehen. Ez zeudela esan ziguten. Ez ginen arduratu, Lac Rose-n edo egongo zirela pentsatu genuen. Etorriko ziren, egina zuten erreserba. Hondartzan egon ginen apur batean, Atlantikoko olatuak ikusten. Atzera hotelera, berandutzen ari zen. Aurretik joatea pentsatu genuen, beste ohar bat utzita, eta kasualitatez zabaldu nuen barra gaineko egunkaria. "Espainiar bikote bi" aipatzen zituen albiste laburrak, Casamancen hilak, izenik ez. Eztarrian igarri genuen korapiloa. Arineketan irten ginen, ziberkaferen baten bila. Gero zurrunbiloa, deia enbaxadara, etxera, ez ginela gu. Eurak zirela. Xavi, Tamara, Xixo eta Sara.
Aireportuan dei gehiago. Casamanceko lagunak arduratuta zeuden, non ote geunden, dena ilun, eta argi gauza bakarra, ez zeudela. Nik ez dakit zer den shock egoera, baina ordukoa ez zegoela urrun uste dut. Isilik geunden biok, bakarrik aireportuan. Jendeen agurrak, irribarreak eta malkoren bat, edozein aireportutan legez. Eta han gu, korapiloa barruan, ideiak ordenatu guran, galderak edo erantzunak edo nik dakit-ba zer bilatu guran. Oroitzapen bat pizten zen han, berba baten akordua, asmoren batena, betiko baldintzak, egon bagina, gelditu bagina, egin bagenu...
Gero hegaldia, agur Afrika, Madril, elurra, autobusa eta etxera. The End, amaitu da filma.
Tarteka interneten jarraitu genuen albistea, argazkiak disko gogorrera pasa ditugu, bizitza arruntera itzuli eta bide-bazterren batean oroitzapenak atzera jo gaitu. Mezuak atzera eta aurrera ibili dira Casamancerantz, eta halako batean jo zuen telefonoak. Silvia lehenengo, Xaviren arreba, Toni gero, Xixoren anaia, Carme azkena, Sararen ahizpa. Gura zutenean joango ginela, baina goiz zen oraindik, apur bat aurrerago esan ziguten, ondo hartu gura gintuztela.
Eta bikain hartu gaituzte Bartzelonan, eskerrak eman dizkigute, eta korapiloa loditu egin zaigu, begiak itxita Xixo eta Sara entzuten genituen. El Prat-eko Mamiferos tabernan izan ginen zapatuan, ezagutzen genuen. Zenbat une Afrikako gau izarniatuan txoko hartaz berbetan. Tamarak atera behar zigun caipirinha eskatu genion tabernariari, eta isilik gelditu atzera.
Triste tarteka, negarren bat eta aurrera, gu isilik, gaia gura zutenean atera eta gorde, aldamenean. Urtebetze jai hippya prestatu ziguten Colonia Güelleko gazteek domekan, aza-ortu batean okela erretzen, akordeoia jotzen, alai. Xixo eta Sararen etxea ezagutu genuen, eskuz margotutako oheburua, arbelean idatzita hegaldiaren ordua, horma gorriak, CDak nongura, anplifikagailua eta ohe-gainean istripuaren ostean bidali zizkieten gauza guztiak.
Astelehen arratsaldean azken musuak, agurrak eta etxerako bidea hartu genuen. Gero, bi hilabetetan egin ez dugun negarra irten zaigu, hor barruan gordeta zegoen hori, eta bakarrik sentitu gara, urrun, urrun denboran, urrun lekuan. Inork ulertu barik bakarrik eta triste.
Berandu iritsi gara etxera, nekatuta agian, eta Xixo eta Sararen ezkontzako bideoa ikusi dugu. Lagun arteko parranda ederra izan zen, udaletxean hasi eta kostaldeko etxean amaitu. Ez zen euren asmoa, Txinatik Abril ekarri ahal izateko baino ez ziren ezkondu, baina zeinen jai ederra. Ismael Lo-ren Tajabone entzun dugu, etxez etxe santa-eskearen antzera dabiltzan haurren kanta, zerutik jaisten den Abdou Jabar aingeruaz dihardu, eta Carla Bruni, gero.

On me dit que nos vies ne valent pas grand chose,
Elles passent en un instant comme fanent les roses.
On me dit que le temps qui glisse est un salaud
que de nos chagrins il s'en fait des manteaux

pourtant quelqu'un m'a dit...
Que tu m'aimais encore,
C'est quelqu'un qui m'a dit que tu m'aimais encore.
Serais ce possible alors ?

On me dit que le destin se moque bien de nous
Qu'il ne nous donne rien et qu'il nous promet tout
Parais qu'le bonheur est à portée de main,
Alors on tend la main et on se retrouve fou
Pourtant quelqu'un m'a dit ...

Parranda doinuak hautatu zituen segidan Xixok, Big Beñat eta Fermin Muguruza. Eta bere irribarrea agertu zaigu pantailan.

4 comments:

Anonymous said...

Hunkigarria.

Anonymous said...

Uf!

Hitzik ez.

xme

Anonymous said...

Aupa hi urtzi,hi haiz hi mutila!

Anonymous said...

izugarria, argazkikomutil puxka motel