Berria-n 2006-V-14an argitaratua
Euskalduna» erantzun eta aurpegia zelan aldatzen zaion antzematen diozu, «barkatu, atsegina baino ez nuen izan gura» edo «ondo, ondo, niri bost axola politika kontuak» esango balu legez.Izan ere, nongoa zaren galdetzea, ia beti, solasari ekiteko aitzakia baino ez da. «Espainiarra», «australiarra» edo «alemana» bezalako erantzun arruntak espero dituzte.
Euskaldunak aurpegi arraroak topatuko ditu leku gehienetan. Ezinbestean euskaldun abertzalea dela ulertuko du solaskideak. Denak gara euskal herritar, ados, baina hori espainiar edo frantses izatearekin bateratzen dutenek gutxitan agertu ohi dute euskal herritartasuna kanpoan. Erosoagoa da, noski, nekeza baita beti lelo berarekin ibiltzea, Frantzia eta Espainia arteko herri txiki bat, Europako hego-mendebaldeko ez dakit zer, hizkuntza berezi bat... bertsio laburrago edo luzeagoa, mintzaidea nor den.
Txikikeria horiez gain, ahalik naturalen saiatu izan naiz beti euskaldun agertzen, naturala balitz legez, garrantzirik ez duela nabarmenduz. Polizia salbuespen. Armen aurrean egiak leku gutxi,gura dutena erantzun eta aurrera.
Asteon, baina, ohi baino espainiarrago agertu gara, bestela ere ez baita erraza Anatoliako bazterrotara iristen. Gutxien espero duzuna ei da polizia eta, zer gerta ere (guri eta bertako lagunei), «Spain» ahoan gabiltza. Hasieran kosta egiten da, baina zeinen erosoa den gero.
Neurri baten, ulertzen ditut ulertzen ez gaituzten espainiarrak. Baina ez genuen geuk erabaki kurdu sortzea. Edo agian bai.
No comments:
Post a Comment