Aizu-rako idatzia
“Ez, nahiko nuke, baina tamalez…”, “Ez, Francoren garaian ezin zen, eta gero…”, Ez, baina euskal herritarra naiz gero, zortzi abizenak ditut…” Horiek guztiak eta gehiago esan dizkidate euskarazko telebista-tarte baten bila ibilita. Euskaraz dakiten galdetzea ez da ingelesez edo alemanez dakiten galdetzea, jendea gotortu egiten da, halako harresia altxatzen zaie. Batzuetan nahiago dut oraindik ere tarteka entzuten dugun “Ez” lehor hori, “Ez, ezta jakiteko gogorik ere” irakurtzen diozun “ez” horri. Segi hurrengoaren bila eta kito.Durango, adibidez, uhartetxoa da, badakigu ez dela erreala, baina benetakoa da. Berdin bertso-txapelketa, edo bertso-eguna. Ohituta gauden hizkuntza-fartsa alderantziz ere gertatzen da inoiz, Wazemank-eko parodiak balira legez. Mikrofonoa aurrean jarri, euskarazko galderak egin, eta salto erdarara gero. Arraro gaude, umeak ingelesez olgetan legez, erdaraz zeinen polito dakigun erakusten. Inork gutxik diost erdarazkoan ere euskarazkoa sartzeko, ez da kazetariaren lana inor erdaraz egitera behartzera, baina ezta erdaldunei emandako aukera eragoztea ere.Ikus-entzule erdaldunari zerbait erakutsi gura diogun irudipena daukat, utzi ditugula lore-jokoak, aspalditxoan literatura, musika, bertsoak egiten saiatzen garela euskalgintza baino gehiago. Bost axola zaiela jakin arren.
No comments:
Post a Comment