motxila zabaldu eta Jose Mari Pastorren artikuluak, pdf-an hain ederto inprimaturik, Algecirasko zakarrontzian bota genituen. Zero arazo Espainiatik irteteko, paper gehienak itsasontzian bertan egin... eta auto-ilara batekin egin dugu topo Tangerren, oso astiro doa aurrera baina azkenean gure txanda egokitu zaigu, hartu dizkigute paperak, eta joan da ordu erdi, ordu bete... aldamenean Donostiako neska batek aipatu digu: bost eurokoa eskatu diete. Jai dute gurekin, bada. Behingoagatik lasai asko ibiliko gara. Badakizue afrikarren esaldia: europarrek erlojuak dituzue, baina denbora gurea da. Bada gu ere erloju barik etorri gara. Tangerren ez da ageri Paul Bowles ez enparau mendebaldarrik, Tahar Ben Jelloun ere urrun, menturaz Choukriren dekadentzia dagokio beste ezer baino hobeto hiri honi. Hamidek laster harrapatu gaitu gure patxadan eta eskatu gabeko gidari bihurtu zaigu, atezuan eta mesfidati ez ibiltzeak ere bere prezioa dauka. Berarekin galdu gara Tangerko medinan, mellah-ko (auzo juduko) txokoetan, emakumeek irina nora daroaten erakutsi digu, etxeko lan guztia eta labeko arduradunari ordainduta ere merkeago ei zaie kanpoan erostea baino. Mundu bi, mp3ek eta auto garestiek pobrezia izugarriarekin egiten dute topo, arazoa da hemen ez dagoela klase ertainik, diosku Hamidek. Garai bateko astunak -Hamid bezalakoak, askoz gutxiago daude egun, turismoari kalte egiten ziotela ikusita-edo, betiko moduan lortu dute, egurbidez. Polizia asko dago, herrietan, kaleetan; errepideetann... Hamid ere gu baino apur bat aurrerago doa, poliziak gelditu ez dezan. Etxe askotan ez dago urik, mangera bat ikusi diegu batzuei leihotik sartzen, osterantzean, Europan fosil bihurtzen dabil elementu hori (telefono kabinekin batera), iturria, nongura dago.
Asilah txikiagoa, lasaiagoa da, ez da itsasoaz bestaldean Europa ageri, eta europarrak bertan daude. Autotik jaitsi eta euskaraz hurbildu zaigu gazte bat, zer moduz? ondo? eta antzeko berbak, lehenengoz datorrena zur eta lur eta beste edonor ere irribarrea gorde ezinik uzten duena. Joandako hiru egunetan Asilahtik Essaouira arteko 700 kilometroak egin ditugu, bidaia hau Maroko baino gehiago denez hegoalderantz joan guran. Ez da Atlasa, edo Rifa, edo basamortua, beste Maroko ezezagunagoa da, espainiarrak Ameriketan sarraskigintzan zihardutela portugaldarrek egindako gotorlekuak ageri dira Asilahn hasi eta honaino, urdin eta zuri kolorez: Larachen Jean Geneten hilobia ere badago (Xatilako deskribapen izugarria egin zuen bera, bai, Mikel Antzak itzulita), eta tartean hiriburu kutsurik gabeko Rabat ederra, bere medina eta zoko atseginarekin, oso turista gutxi urte sasoi honetan, eta Casablanca, erabat mendebaldartua, lehengo erregearen megalomaniaren erakusle den meskita eta guzti. Ricks tabernarik ez, Hyatt garestian erreplika soilik, baina batzuentzat beti geldituko da filma... Casablancan ginen Mauritaniako bisatua hartzekoak baina bihar arte itxaron behar dugula entzun dugunean, aurrerantz jo dugu, mugan bertan egiterik izango dugulakoan (inshallah). Eta El Jadidako portugaldarren ingenieritza-lanak ikusi, Safiko arraina bazkaldu eta Essaouira honetan amaitu dugu eguna. Hemen bai, turistak gura adina dagoz, bere lasaian Xauengo giroaren antz apur bat ere badauka... eta bihar bai, hegoalde-hegoaldera, lautada berde eta aspergarriak utzita Souss eskualdea dugu zain, Saharako atari. Ea zer berri dakarren.
No comments:
Post a Comment