Zelan azaldu zelango poza den, 5.000 kilometro egin eta gero Niger erreka mendi gainetik ikustea? Edo gauza txikien poza, ibilaldi luzearen amaieran bart gauean lotarako gelditu ginen herrixkatik txangotxo bat egitera irtetea adibidez, zerbait gosaldu kale bakarreko herrian, dena hain afrikar, hain baltz... bai, dena ondo badoa gu helduko gara Dakarrera, baina autoaren egunak Malin amaituko direla uste dugu... behin eginda abenturatxoa ondo dago, eta dunak oso politak dira postaletan, baina autoz zelako txiki sentiarazten zaituzten hor bakarrik! Afrikar arazoek afrikar konponbideak dauzkatelako agian, Maliko bidea hartu genuen herenegun. Nouakchott utzi eta 40 km baino lehen bosgarren martxa sartzen ez zaiola konturatu, mekawendios pare bat, tallerrekoa eta hara eroan gintuenaz apurtxo bat akordau eta pentsau: berriz hiri itsusi horretara itzuli ala tira aurrerantz, dunak geroz eta handiagoak direla ikusten dugula? 1.400 km baino ez dira Bamakoraino, azken finean. Ba horixe, ikusi genuen zelan husten zioten motorra tallerrean, eta halako batean, bosgarrenik ez, baina laugarrenean elegante, gero! tarteka orduko 110era ere, eta zaratarik barik. Esandakoa, afrikar soluzioak.
Mauritania hiriburua baino ederragoa da, jende atsegina topatzen duzu bazterretan, baina polizia ustel eta kutreagorik nekez. Kontrol bakoitzean cadeauren baten eske, boligrafo ziztrin bat ea emango diegun, baina amorrua ematen zigun, badakigu europarrek eroandako ohiturak direla asko, baina aizue umeen moduan aprobetxatzea uniformeaz ere... eta okerrena mauritaniarrentzat eurentzat da, noski, guk egun pare batez baino ez ditugu jasan behar izan.
Route de l'Espoir, Itxaropenaren errepidea, basamortuan hiltzen da, sortu eta 1.200 km.ra. Mapan ikusita laster antzematen zaio paisajea: gorantz doanean basamortua da, eta beherantz egitean dunak, harea eta dromedarioak desagertu eta Sahel itxura hartzen du inguruak. Gaua bidean heldu zitzaigun, argi geneukan bide bazterrean lo egin beharko genuela, autoa horretarako ere prestatu antzean ekarri dugu, esterillatxoa eta estutuz gero, halamoduz sartzen gara biak (txikiak izateak abantaila batzuk ere baditu), baina gau bakarrarekin, kitto.
Atzoko eguna ustel eta burokratena izan zen, lehenik Aioun herrian, Malirako asegurua han eginarazi gura zigun hango agentzi bateko tipoak, guk ouguiya gutxi daukagula eta eurotan egiteko, baina kanbio desastrea, 650-660 CFA inguruan dago euroa, bada 500en trukatu gura morroiak. Azkenean popatik hartzen bidali eta mugarako bidea hartu genuen, kontrolik kontrol, cadeau bakar bat emon barik txakurrei (bai, Mauritania eskupekorik gabe pasatzea lortu dugulako harro gaude, igartzen da ala?). Mali desberdina da, bero handiagoa, musika, giroa... hemendik hurbil djembe eta guzti kontzertua dagoela berehala esan digute, soul eta reggae nahasteren bat omen... EHko hotzetan hemengo epelak ulertuko dituzue, beraz; ezta? ezin kontu askorik idatzi horrela, baina saiatuko gara hurrengo egunetan ere, asteburua Bamakon emango dugu eta datorren astean asfaltozko bideek eroaten gaituzten lekuetara, tollé ondulée lartxo izan dugu honezkero.
No comments:
Post a Comment