Moptitik

Azken mezuko kontuen ostean, estuasunak ere aipatu behar, Mauritaniako polizia ustelen ostean Mali Suitza da, basamortua amaitu eta Sahelera pasatu, baobab erraldoi eta harrigarriak agertu dira Moptira bidean, baina lehenengo Bamako hiriburuan emandako asteburua. Misio katolikoa da hiriko leku merkeena eta hantxe, senar-emazteen bezala eman dugu asteburua, ez hiria bereziki interesatzen zitzaigulako (badauka zer gozatua, afrikar museo ikusgarria, gura adina azoka, afrikar giroa txoko orotan eta musika beti), diru kontuek behartuta baino: aipatu genuen Didienin herriko gosari goxoa, giroa epel, kamiolari baten ondoan jarrita, bera Senegalera bidean errepideko istorioak kontatzen, lehenengoz eskuekin jaten... esandakoa, gauza txikien gustua, baina, amigo, eguerdia pasata heldu Bamakora eta guk behar genuen bankua itxita. Hau da, denak zabalik bat izan ezik, eta bera Master Card txartela onartzen zuen bakarra, kutxazainik ez, guk dirurik apenaz, aldatzeko euro gutxi batzuk. Europar zurien arazoak, of course, hemen badira ardura handiagoak mundua zelan dabilen arduratu barik Afrikara joan diren euskaldun birenak inori arduratzeko. Baina tira, halaxe ibili ginen; eta Afrika ederra da, ikusi ditugu bidaiariak irakurgaietan ere Afrikako kronikak-eta dituztenak, nik horiek gurago ditut Euskal Herriko hotzean irakurri eta hemen Lutxo Egiaren azken eleberriak salbatu nau, tarteka hartu eta ihes egiteko hain hurbil eta hain urrungo kontuetara.
Bamakoko asteburua luze egin zaigu azkenean, egia da, azokaz azoka, beroa, gauez gau giro ederra hori bai, iluntzerako jende asko biltzen da kalean telebista bakarraren bueltan Afrikako kopa ikusteko, umeak ere baloia edo plastikozko botila izan, berdin dabiltza futbolean olgetan (futbolaren etorkizuna hemen dago, mes amis).
Atzo azkenean dirua atera eta Moptiraino heldu ginen, berriz ere gauez. San herrian azoka zoragarria, zuririk bat ere ez, edari bat eskatzeko barrezka lehertu beharrean (meskita non den galdetu eta denda barrura sartu da morroia Nesquick-en bila) denok elkar ulertu ezinik gure frantses kaskarrean eta eurek hori ere ez. Hemen ez, hemen Moptin dozena erdi hizkuntza ez dakizkienak ez daki bakar bat ere, banbara estatuko hizkuntza delako, fulfulde edo peula, tuarega, songaya, arrantzaleen bozoa, gehi frantses eta ingelesa askok. Gida-liburuek lekurik turistikoenetakoa dela dakarte, astun samarrak direla, eta atzo gauez inpresio hori izan arren nahiko lasai eman dugu eguna, pinasee batean inguruko herrixkak bisitatu, Niger eta Bani ibaietako bizimodua gozatu eta amaitzeko ilunabar ikusgarria, badakizue, Afrikako eguzki handi eta laranja koloreko hori erreka atzean gordetzen. Bihar dogon herria bisitatzera goaz, kontatuko dizkizuegu hango kontuak ere.