Berria-rako idatzia
Marka gurea, Mauritania bezalako Errepublika Islamikoan ibili azken egunetan eta Hamasek hauteskundeak irabazi dituela jakin ere ez Bamakora iritsi garen arte... eta hor ere interneti esker. Aldea izugarria da, azaltzeko erraz-erraza ez den arren: Mauritanian ere beltzak dira hegoaldeko biztanleak, baina hor dago mairuen (ondo erabilita, kasu honetan) pisua, beren arabiar islam itogarriarekin. Bide-bazter bakoitzeko poliziak opari txiki bat gura zuen, baina jakina da estatu-kolpea mendebaldearen lagunek eman bazuten ez zirela hain gaiztoak izango.Mali txiroagoan paperak eskatu eta kitto. Bamako ere musulmana ia erabat, aldea alkohola saltzea baino askoz urrunago doan arren: giro afrikar honek bazterrak hartu eta beroaz batera (zeinen arraro iristen diren euskal hotzen albisteak!) musikaz (Salif Keita eta beste asko) eta egunerokotasunaren zarataz betetzen da kilometro batzuk lehenago basamortuko hareak hartutakotxoko oro.
Malin, astiro baina urrats tinkozaurrera egin gura duen herria topatu dugu, Munduko Foruma amaitu berritan. Nioro herrian kolonialismoaren martiri eta biktimei oroitarria. Kontraesana ere kolonialismoaren eskutik dator: banbarazko kartelen bat edo beste salbu (HIESa garrantzitsuegia da aberatsen esku uzteko), dena frantses hutsez dago. Durangoko senegaldarrez oroitu gara, diolaama-hizkuntza zelan idatzi eztabaidan. Gainontzean, Nioroko lema ekartzea baino ez zaigu geratzen: Sahelak garapenerako laguntza behar du,ez bizirauteko.
No comments:
Post a Comment