BERRIAn argitaratua
Irandarren xalotasuna burumakur dabilen edonor altxaraztekoa da. Ingeles perfektuan mintzatu zaizkidan dozena erdi lagun ezagutu ditut egun gutxian, inoiz ere herrialdetik irten gabeak. Eta ingeles hiztuna neronek aurkitu ez dudanean, kurduek, pertsiarrek, azeriek eurek topatu dute lagunen bat, zubi-lana egin dezan, hain dute handia jakinmina.
Federico Garcia Lorca idoloa da Iranen. Beste inon ez dut ikusi andaluziar poetaren lana horrenbeste jendek ezagutzen duen herrialderik. Lehen lagunak etxeko egongelan zeukan bere posterra. New Yorkeko poetaz, Bernarda Albaz, ijito-poemez mintzatu zaizkit Yazdeko mausoleoetan, Isfahango mezkitetan eta Kurdistango mendietan. Poesiatik antzerkira, literaturatik gerrara eta heriotza zigorretik homosexualitatera eraman genuen gaia. Poetaren homosexualitatearen berri harrituta hartzen zuten Lorcaren lanez nik baino gehiago zekitenek. Eta zertan ukatu, lehendabizi Barcelona-Real Madrid, bigarren Lorca eta hurrena Borges eta Garcia Marquez aipatzen zidaten lagunek ezin gusturago egiten zuten jauzi ohiko ordenatik.
Mundu guztian legez, ohe-kontuek ikusmin handia pizten dute Iranen ere. Sexualitateak oro har, homo zein hetero. «Zein iritzi duzu homosexualitateaz?» galderaren xalotasunak neutralizatzen nau, eta askatasunaren balioaz zerbait diotsot. Bezperan etxera gonbidatu ninduen Ahmadinejad-zaleaz oroitzen naiz, familiarekin bazkaldu ostean irribarre egin eta bere bizarraren latza sentitu nuen masailean, musu suharra ematen zidala.
«Baina herri musulmanetan gizonek elkarri eskua ematea eta musuek ez dute zerikusirik homosexualitatearekin!» gaztigatu dit lagunak. Ezetz ba, ez naizela homo edo hetero izateaz ari, afektibitateaz eta sexualitate askeaz baino. Eta Vatikano eta Espainiako beleei txakurrarenak esaten dizkieten ezkertiarrak zergatik dauden horren isilik homosexualen urkatzaileen aurrean.
No comments:
Post a Comment