2012

BERRIAn argitaratua

Nire aurreko belaunaldiak ikusi zituen munduko mapak aldatzen, deskolonizazio prozesuan (funtsean metropoliak koloniez libratzea izan bazen ere, lurraldeak aski ustiatu ondotik sortzear zuten ongizate estatuaren eskubideak ez baitzuen aurrera egiterik kolonietako biztanle horiek ere herritar bihurtuz gero). Informazioa jasotzen hasi nintzen lehen urteetan Latinoamerikako sarraskiak, irlandarren borroka eta mugiezinak ziruditen Europako mugen aldaketak ikusi genituen. Altxatu genuen Lituaniako bandera, hurrenak geu izango ginela sinetsita, hizkuntza bereko biztanleak elkar hiltzen ikusi genituen gorroto zaharren ondorioz, baina Txekoslovakia arazorik gabe bereizi zela jakin genuen. Irlandan bake hitzarmen nahasia izenpetu eta mugimendu errepublikarrak Belfasteko udala eta ipar Irlandako gobernua eskuratu zituen, eta berriz ere hurrengoak gu pentsatu genuen. Kosovoko albaniarrak garbiketa etnikoaren ertzean egonda, asmatu zuten gringoen karta jokatzen, eta behinola talde terroristen zerrendan zegoen erakundearen oroitarriz josita daude gaurko Kosovo independenteko herriak.

Hurrengoan gu. «Datorren urtean Jerusalem» dirudi, konparazioa agian onena ez bada ere. 2012 da erronka, Amaiurtik Amaiurrera. Badago astia, borondatea, ilusioa. Bost mendeko konkista eta porrot militarren ostean, euskal nazioaren garaipen politikoa. Hurrengoak izango direnak, hurbil daude globoan. Mendebaldeko gizartearen muinean mugitu dira Eskozia eta Danimarkaren kolonia izandakoak.

Behar baino askoz luzaroago egon da jendea Latinoamerikara begira, metropoliaren lana kolonizatuak harturik. Bada sasoia Espainia bere ispiluan jarrarazteko, Estrasburgoren zain egon barik. Bitartean Ttipi -Ttapak eta Kafe Antzokiak ixten ari baitira. Eta ohe hutsak 564, 664, 764...