«Guk ez genuen independentzia nahi. Gustura biziko ginen geneukan autonomiarekin, gure eskubideak bermatuta. Baina ezinbesteko bihurtu zen independentzia. Ezin ginen Serbia barruan gehiago egon». Kosovoko egunkari garrantzitsueneko zuzendariak esan zidan behinola. Berriki antzeko zerbait entzun diet hainbat katalani: orain arte ez zuten askorik pentsatu Kataluniak estatua eraiki beharra zeukanik. Egia zen Espainiatik, Madrildik bereziki, katalanekiko ezin ulertua sumatzen zutela, baina Jose Maria Aznarren azken urteei eta haren ondorioz geratu den antikatalanismo agerikoari zor diote begiak irekitzea: katalanek ez daukate lekurik Espainian. Sinetsi nahi ez zuten Espainiarekin topo egiten milaka independentista sortu ditu Katalunian. Espainiak Espainia izateko ukazioa barik atxikimendua bultzatzea txalogarria izan daiteke ezkertiar borondatetsu horientzat. Baina beren naziokideak limurtzerakoan egingo dugu berba.
Eduardo Galeanoren Gobernuak erabaki du errealitatea ez dela existitzen lana datorkit gogora: Santa Maria sumendia erupzio betean dela, pregoilaria Guatemalako gobernuko oharra aldarrikatzen ari da: normaltasuna nagusi da esaten eta besterik diotenak zurrumurruak hedatzen ari diren ordenaren aurkakoak dira. Auzitegi Konstituzionala, berdintsu, nazio katalana existitzen ote den eztabaidan ari da, katalanek zer sentitzen diren ebazteko gai balitz legez.
Euskaldunen aurka ez da hainbesteko eztabaidarik izaten. Eta presio jasangaitzari men eginda, Egunkaria kasuko salbuespena gertatu denean ere, benetako Espainiak, boterea inoiz utzi ez duen hiltzaile berde horrek, laster agertu du mendeku gosea eta gorrotoa. Asetzen dakien era bakarrean: egunotan hustutako hamar ziegak berriz ere hamar euskaldunekin betez.
Inoren aurka barik, era positiboan pentsatu izan dut beti estatua behar dugula. Baina hori aski ez balitz, Espainiak berriz utzi digu argi ahalik bizkorren moztu behar ditugula kateak torturaren aberritik.
No comments:
Post a Comment