Sufrimenduak

Berrian 2007-I-7an argitaratua

«Noiz uste duzue konponduko dela gatazka?». «Izenpetuko nuke berrehun edo hirurehun urte barru balitz». Broma non zegoen begira gelditu nintzen, baina serio zirudien. Antzeman zion nire harridura aurpegiari, horratik. «Ikusi duzu kurdurik erlojuari begira?».

Gogorra egin zitzaigun ez etsipen ez itxaropen zantzurik ez zeukan iruzkinak. Hotz-hotz zioen berak eta beste hainbat belaunaldik ez zutela ikusiko Kurdistan bakean. Aspaldi onartutako patua onartzen zuela zirudien, horren aurka matxinatu beharra onartzen zuen gisan. Gurea noizko konponduko den galdetzen digutenean ez dakit datarik ematen. Beste gatazka asko baino errazagoa begitandu zait beti, urratsak ere denok ditugu argi, eta ezin horiek eman hala ere. Espainiar askori sinetsarazi diete hemengo gatazka ETAren borroka armatura mugatzen dela, eta badagoela hori garaitzerik. Sufrimenduaren bidea eskatzen dute, nola euskaldunentzat hala espainiarrentzat. Eta hileotan inori arindu bazaio sufrimendua, begiratu dezatela zein aldetan gertatu den hori. Gehien irabazi duenak galduko baitu gehien.

«Hau amaitu da» esatea, «eskerrik asko, baina goazen berriz gerrara» esatea da. Polizialki garai daitekeen erakundea da agian, baina esan dezatela hori gertatu bitartean heriotzatan dakarren prezioa onartzeko prest daudela. Irakeko harakinak horren alde egotea normala da. Ez horrenbeste tropak ekarri zituztenak. Gerraren aurka han eta hemen egon behar da.