Normaltasuna

Berrian, 2007-I-21ean argitaratua

Ez naiz ni gerraren zale/ baizik bakearen alde/ zeinek nahi duen galde/ berari tira, dale!/ bala bat sartu buruan/ aspertuko da orduan. Espainiar progreen egunkaria zabaldu eta berriz ere bertso zaharrak zeinen gaurko diren konturatu. Halaxe zekarren asteon editorialak: «Elkarrizketa bidez ETAren amaierarako ahaleginak huts eginda alternatiba normaltasuna da».

Laster jakin genuen normaltasuna armarik gabeko erakundeak terrorista izendatzea dela. Badakigu, terroristekin, berbarik ere ez. Eta antigoaleko taktika da bestea, etsaia truku, basati, sarrazeno, komunista izendatzea. Lehenengo zibilizatu zaitez, gero gerokoak, (gure) zibilizazioan sartu arte, deus ez.

Normaltasuna da erakunde ilegalekin ez dagoela eztabaidatzerik. Erakundeak ilegal diren artean zailagoa da eztabaida, egia. Premisa antzerakotik abiatuta, ondorioa erakunde ilegalik behar ez dela esango nuke. Terrorista izendatzen zaitut, eta zu terrorista bazara, hala izango dira zure lagunak ere. 18 + 98 = terrorista.

Horrelako normaltasunaren nahi duenak, bizkartzainen normaltasuna ere faltan du agian. Atentatu bakarra ez zaio aski, agian. Bai, urrun gaude azken hamarkadetako normaltasunetik, tiro gutxiegi oraindik. Torturaren normaltasuna, atentatuena, atxiloketena, hilketena, akzio-erreakzio espiralaren normaltasuna omen dute ments. Gu bai ergelak, normalizazio-prozesua horretatik guztitik ateratzea zelakoan.