Berrian 2006-9-24an argitaratua
Telesail amerikarrak ingelesez, latinoamerikarrak gaztelaniaz, errusiarrak errusieraz, dena azpititulatuta, eta beste bi, hiru, lau kanal bertako hizkuntzan, estonieraz, letonieraz, lituanieraz. Asteon ezagutzeko parada izan dugu. Elebakar jokatzen dute, eleanitz izateko bide bakarra delakoan, diglosiak ito ez ditzan.
Euskal Herriko hiri handienean dozena erdi telebista kate ditugu, denak erdara hutsez. «Hutsez?» Ez, antza, euskarak ba ei dauka bere zenbatekoa zenbaki orokorretan. Doako egunkariak ez dira telebistak baino gutxiago izango, horiek bai ia elebakarrak, ingelesezko orrialdea daukan hori salbu. Mende laurden -gutxienez- hizkuntza normaldu guran. Telebista kateen ehuneko hogeita bost euskaraz geneukan behinola, gaur ez da ehuneko bostera heltzen. Ez genituen hamaika telebista nahi, baina baditugu, euskaraz nahi ditugu.
Oraindik kuoten gaineko eztabaidak dituzte batzuek, azpitituluekiko itsu asko dagoen legez. Gureak baino nabarmen indartsuago diren hizkuntzek ingelesaren oldarretik babesteko neurriak hartzen badituzte, zelan jarri zalantzan kuoten beharra? Argi eta zehatzak: euskaldun edo ia euskaldun kopurua izan kuotarako neurgailu, zehaztu beharra dago euskaraz zer -inori erositako produktu zaharrak edo norberak ekoitziak- eta noiz -goizaldeko ordu txikietan euskararen zenbatekoa polito igo daiteke, gaia arautu ezean- egiten den.
Oraingoz inbidia baltiko honekin jarraituko dugu, telebistan eta, batez ere, kalean. A, eta ongi etorri, Hamaika.
No comments:
Post a Comment