En castellano

Aizu-rako idatzia
Bilbon -eta Gasteizen, eta Iruñean, eta Barakaldon, eta...- euskaraz dakiela dakizunarekin baino ez duzu egiten euskaraz. Milaka euskaldun egonagatik, oraindik irribarre egiten diozu ezezagun hori euskalduna dela jakitean. Dendariari, kalegarbitzaileari, autobus-gidariari, ibilian dabilenari euskaraz egitea arazo bila ibiltzea da. Aurpegi arraroa jarriko dizute gehienek, baten batek apal esango dizu -agian “barkatu” ere gaineratuz- ez dakiela, eta askok haserre erantzungo dizute “niri espainolez”. 2006n. Gauzak lasai zeuden eta zertan zatoz gure armonia apurtzera politika-kontuekin? Ez, barkatu, nik Urlia kalea non zegoen baino ez nuen jakin gura.

Euskaraz egitea, leku askotan, hori guztia da oraindik. Industriala izandakoa zerbitzu-hiri bihurtu da, “We speak English” afixa dabil bazterretan, lotsagabe.

Bartzelona inguruko hirietan oso katalan gutxi entzuten da, baina katalanak ez du zertan uzkur ibili, honek jakingo ote du bere buruari galdezka. Denek dakite. Horrexegatik, parajeotako apustua ezagutza dela diot, erabilera baino gehiago. Nirekoikeri hutsez. Bost axola bizitza osoa espainolez egiten duen, euskaraz egin badezaket. Inposaketarik gabeko leloekin dabiltzanei arrazoi eman, bakoitzak gura duena erabil dezala. Baina elkarrekin bizi behar badugu, biak ezagutu behar. Guk aspaldi ikasi genuen eurena.

Behingoan ikusarazi behar zaie euskararen aurka egon ez arren, ikasi ezean ez digutela uzten euskaraz egiten. Traumarik ez sortzeko geure bizkar hartu dugu trauma, euskarara inposaketarik gabe limurtu guran erdararen inposaketa onartu dugu. Eta ez diegu ikusarazi “euskararen arazoa” barik “erdaldunen arazoa” dela gurean daukaguna.