Berria-rako idatzi
Araba Euskaraz-en geunden, arbolaren gerizpean bazkaltzen, tabernatik zetozen oihuei adi. Irlandak 90. minutuan egin zuen gol eta garagardo gehiagorako aitzakia izan zen. Gero penaltiak. Eireri txalo eta biba, baina kanporatu egin zuten. Final-laurdenak astebete beranduago izan ziren. Orain bai, penaltietan Korea aurrera, eta Espainia KO. «Ez zuten esaten korearrak ginela? Aupa Korea!» hasi ziren Otxarkoagakoak. Telebistan negarra eta tristura, mundua hortxe bertan amaituko balitz bezala. Nekez puztuko dira hainbeste hormona hispanikoak, eta kostako da horren burumakur ikustea auzoak. Gauza batzuek ez dute preziorik.
Esango didazue euskal selekziorik balego antzeratsu ibiliko ginatekeela, barre eta negar. Baliteke, baina independentziarik gabe selekziorik izango ez dugunez -zertarako selekzioa independentziarik ez badaukagu?-, hobe espainiarren testosterona apal ibiltzea. Eta Munduko Txapelketak susara jartzen ditu lau urterik behin.
Normala ere bada, horratik. Negozioan eta zaleen arteko gehiegikeriak onartuta ere, pasioa erraz kutsatzen den gaitza da. Eta norbaiten alde edo norbaiten kontra egon ezean, kontu aspergarria da futbola, tartean Brasil-edo ez badabil.
Eta antifutbola ez dagoenez horren modan, hippy-entzat hor daude Togo edo Trinidad eta Tobago. Nik aukeran, Angola, badakizue Afrikako negarra sintoma da. Futbolik ez balego antzeko zerbait asmatu beharko litzateke. Dena ez da literatura, aizue.
No comments:
Post a Comment