Oinez

2006ko ekaineko Aizu!-rako idatzia

Gertatu behar zuen eta gertatu da azkenean. Autobide bat lehenik, bi, hiru; errei bakarreko errepideak bikoiztu jarraian; herriak eurak paretik kendu jarraian, bost axola saihesbideak mendi magaletan edo nekazaritzarako gelditzen diren lur apurretan egin, zeresanik ez baserriak eta bestelako ondarea traban badaude. Bideek ez dituzte lekuak lotzen jadanik, herriak saihestu egiten dituzte, eta Atik Bra joateko ez da C edo Dtik pasa behar gehiago, onena ziztu bizian ibiltzea da, ahalik bizkorren heldu eta inon gelditu barik. Paradoxa ematen du, saihesbideak bide artez bihurtu dira, eta erdibidean topa ditzakegun lekuetara joateko bide nagusitik irten eta beren-beregi sartu behar dugu jadanik gehienetan.

Gertatzekoa zen, beraz. Herriak, paisaiak, baserriak sobera dauden ereduan, pertsonek eurek ere traba izan behar zuten azkenean. Autorik gabeko egunen leloarekin hasi zirenean erreportajea egitea egokitu zitzaidan, eta gogoan dut hirigintzako kontu horietan zihardutenetako batek ziostana, pertsonek biderik laburrena hartzeko joera dutela, berez. Hala, Bilboko Kale Nagusian bada errepidea diagonalean zeharkatzeko bide bat, hori baita gehienok hartuko genukeen bidea. Baina salbuespena da. Ia beti, asfaltotik bereizteko eskudel gris edo berdeek eragozten diote oinezkoari bidea lekurik laburrenetik zeharkatzea. Eta azkenean, ausartu dira. Zebrabidetik pasa ezean zigortu egingo gaituztela esan digute. Bost axola kale estua eta luzea izan eta zebrabideak urrun egon, behar den lekutik pasa, edo zigorra. Errazagoa zuten oinez ibiltzea debekatzea.