Liburuak

Berrian argitaratua, Koldo Izagirrek aurreko igandean idatzitakoaren harira.
Norbaitek esan behar zuen, eta gehienok, negozioa hurbilegi dugulako-edo, isilik. Berriz ere Koldo Izagirrek urratsa. Liburua plastifikatzen irakatsi ziguten, gogoratuz ez direla idazteko, horretarako daudela koadernoak eta, zerbait idaztekotan, lapitzez eta ahalik finen egin behar dela. Eta, neba-arreba nagusirik gabe ere, gurasoen lagunen seme-alaba nagusiei deitzen irakatsi ziguten, ikastolan ia berbarik egiten ausartzen ez ginen haiei liburuak eskatzen. Edo agian inork ez zigun beren-beregi irakatsi, baina ikasi genuen ondo zaindu beharreko ondarea zela liburua. Eta guk jakin ez euskararen aurka ari ginela liburuari azala jartzen genion bakoitzean, norbaiti eskatzerakoan, eta fotokopiak egiten genituenean.
Bai, beste edozein ondare legez, ahalik luzeen iraun zezan ahalegindu behar zela ikasi genuen, izan liburu, garbigailu edo zapata. Eta gaur, garbigailu eta zapatak legez, apurtu eta berria erosteko eredua nagusitu da. Liburua ere hartu, idatzi, margotu eta bota, edizio berria hurrengo urtean. Denok dakigun legez, ingelesa, matematikak, natur-zientziak edo geografia izugarri aldatzen baitira urterik urte.
Kleenex-kultura da. Euskararen mesede, nonbait. Denean nagusitzen ari den eredua da: berria erostea baino garestiago bihurtu da ondo zaintzea eta, apurtuz gero, konpontzea. Testu-liburuen kontsumismoak eusten ei dio literatur-ekoizpenari etxe batzuetan. Eta pentsatzen jarrita, dena alderantziz balitz?