Bidaiatzen

Aizu!ko apirileko alerako idatzia
Ez dakit bidaiatzeak nazionalismoa gainditzen laguntzen duen. Egun mundu zabalean aurkitzen dituzun herrikide askori entzunez kontrakoa pentsa liteke. “Polita da hau guztia, –bidaia justifikatu behar da - baina etxean bezala inon ez”. Gure sukaldaritza, gure paisaiak, gure giroa, gure parrandak, gure… baina hala ere, Altzürükün, Lanestosan edo Sartagudan inoiz egon barik, zigilu-bilduma egiten dugu pasaportean. Etxean bezala inon ez zaudela ondorioztatzeko bada ere.Pentsatu gura dut, baina, bidaia guztiek badutela iniziaziotik zerbait. Arruntasuna hausteak, berdin zait ondoko herrian edo munduko txokorik ezkutuenean galtzeko, uzten duela arrastoa, eta itzultzen zarenean ez zarela joan zaren pertsona bera. Mundua desberdin ikusteko laguntzeko balio duela bidaiak, zalantzak eta galderak pizteko eta urrun genuen errealitatea apur bat hobeto ezagutzeko. Eta urrun ditugun errealitateak ez daude Afrikan edo Asian bakarrik.“Nabigatzea beharrezkoa da, bizitzea ez”, Plutarkoren berbak dira, bizitza bera bidaia delako menturaz. Afrikan izan gara Euskal Herriko negutik urrun. Ahalik apalen ibili gara, haserre tarteka –denok daroagu barruan zapaldu beharreko faxista txiki bat–, galdetu eta entzuteko asmoz ia beti. Galdetu digunari euskaldun agertu gatzaizkio. Baina beltz sinpatikoari euskarazko berbak irakatsi baino, gurago izan dugu apur batean frantsesa utzi eta dioleraz, banbaraz, dogoneraz, woloferaz, peuleraz,… agurtzen ikasi.