Berrian 2006-III-12an argitaratua
Puerto Ricoko trobadore ezagunenetakoa da Victoria Sanabria. Azaroan ezagutu nuen, eta luze egon ginen berbetan. Hain urrun dauden herri bitan zeinen antzeko ohiturak gordetzen genituen liluratuta, bataren eta bestearen inprobisazio-motaz aritu ginen, zelan egiten dugun hemen bertsotan ibiltzeko, sortzeko, entzulearengana iristeko, teknikak...
Euskal Herriko erdaldun batekin geunden, nahastu samar sumatu nuen. Ezagutzen zuen Sanabria, trobadore ez eze Puerto Ricoko kantari ospetsuenetakoa baita, zer esanik ez bertsolariak, txikitandik ikusi bazituen ere inoiz ez zien askorik erreparatu barik, euskal paisaiako zati ziren. Ezin Karibean eman genion dimentsioa sumatu. Badakit horrek ez ziola, etxetik hain urrun, euskara ikasaraziko baina badakit halaber halako harrotasun bat piztu zitzaiola, aizue, hauek nire herrikoak dira.
Julen Gabiriak idatzi berri duen «Kultura sinpatikoa gara» dioen artikuluaren harira dator hau guztia. Oso ondo daude gurea kanpoan ezagutarazteko ahaleginak, eta gure erdaldunak dira arrotzetan arrotzen kasu honetan, baina gehien-gehienei bost axola zaie. Badakite hemen gaudena eta ez zaie ardura. Kanpoan norbaitek gugan arreta jartzen duen arte. Orduan bai, orduan beti-betiko lagunak gara, orduan txikitandik ezagutzen gaituen lagun sinpatiko hori gara. Gainontzean, kultura txiki hau paisaiako zati baino ez da. Erdal kosmopolitismo probintzianoa baino mila aldiz mundutarragoa izan arren.
No comments:
Post a Comment