Kosovo

Munduan bizitako egun seinalatuetatik, gutxi dira Kosovoko independentzia bezain bereziak. 2008ko otsailaren 17a, arrastiko hirurak, Pristina jai erraldoia da. Burrundadaren erdian, bi gizon oroitzen ditut, elkarri besarkatuta negarrez, parlamentuak independentzia aldarrikatu berritan. Bizitza osoan zapaltzaile izan zuten serbiar boteretik guztiz libre ziren.

2006an montenegrotarrek doi-doi independentzia erreferenduma irabazi zutenean idatzi nuen benetako erronka Kosovo zela, han legea herritarren borondatearen aurrean ageri baitzen: Kosovoarren %90ek bultzatzen zuten independentzia, baina Jugoslaviako errepubliketako bat izan ez, eta ez zegoen Kosovoko estatua sortzeko legezko heldulekurik. Joan Puigcercos katalanak berretsi du egunotan (Nazioarteko Gorteak) «NBEko epai organo nagusiak aitortu du demokrazia lurralde batasunaren printzipioaren gainetik dagoela». Espainiak Serbiaren alde aurkeztutako argudio guztiak atzera bota ditu bidenabar.

Duela hamar urte, albaniarrek ezin abegikorrago hartu zituzten lagun batzuk espainiar pasaportea zeukatelako. Javier Solana NATOko burua zen horrek Serbia bonbardatu eta albaniarren garbiketa etnikoa eragotzi zuenean. Iaz itzuli nintzelarik, Espainiako banderak zerabiltzaten manifestari serbiarrek. Serbiar enklabe bateko eski estazio batean, «ez dut espainiarrekin berbarik egiten», gaztigatu zidan gazte batek. «Euskalduna naiz», zuzendu nuen aurkezpena, eskiatzailea albaniarra zela ohartuta. «A, orduan bai, badakizu Espainiak zuen erruz ez digula independentzia aitortzen, ezta?», bota zidan irribarretsu.

Turkiak asmatu zuen kurduei ukatzen diena albaniarrei aitortzen, auzia ez da gehiago eztabaidagai. Espainia bere matazan korapilatu da urteotan. Bagenekien gatazka politiko desberdinak zirela, baina Espainiaren beldurrak berdindu ditu. Eta Nazioarteko Gortea argia da: «Ez dago independentzia debekatzen duen nazioarteko legerik». Armadaren mehatxua daukaten konstituzio nazionalak baino ez daude.