Polita behar du gaur espainola izateak. Edo holandarra. Ahaztu langabezia, eta egun batez gozatu zure herria ordezkatzen duen futbol taldearekin. «Inoiz ez nuen pentsatuko hori-gorria aurpegian margotuta ibiliko nintzenik» aitortu zidan bere burua ezkertiartzat daukan madrildar lagunak. Ondo zegoela esan nion, baina galdetzen hasita, ez ote zeukaten beren taldea bultzatzea monarkia frankistaren koloreak hartu barik, faxismoak fusilatutako errepublikarren banderarekin.
Espainiar hedabideak barregarri geratu dira Plaza Eliptikoko dozenaka espainiazaleak erakutsita. Askoz handiagoa baita Espainiako taldearen aldeko sentimendua. Zenbat abertzale dabilen aztoratuta, semea -alabak gutxixeago- zaletuta dabilela eta. Etxean kamiseta gorria eskatu duen mukizurik ere ba ei dabil bazterrotan.
Hortxe dago Espainiaren gola. Frankismoa urrun ikusten duen belaunaldi gazteari hori-gorria gauza normalizatua dela sinetsarazten saiatu da, kutsu faxista edo antieuskaldunik gabea, eta izan du arrakasta pixka bat. Futbola norbaiten alde egoteko da. Egon liteke aurka, baina nekez gozatzen da futbolaz horrela. Ez da beti erraza azaltzen kamiseta horrek beste batzuk ukatzen dituela, estatu horrek gure udal ordezkariak eta euskal nazioko zutabe sendoenetakoa, Udalbiltza, auzipetuko dituela datorren astean. Bandera horrek ukazioa, tortura eta hilketa adierazi du beti Euskal Herrian, baina zelan azal hori talde ilusioak kutsatutako eskolan.
Espainia banderaz eta ilusioz beteta dago, eta normala da. Gure auzo batzuen oihuak jasan beharko ditut Espainiak golik eginez gero, badakigu milaka espainol daudela hemen ere. Eta are gehiago direla diote, baina beldur ei dira adierazteko. Kolonoaren prezioa beti da indigenekiko beldurrez eta mesfidati egotea. Beren etxean nahi dutena ospa dezatela, geurean egingo genukeen legez gure talderik bagenu. Baina ukatzen diguten artean, piperpoto hori probokazioa izango da gurean. Eta oso jarrera sanoa ukatzen zaituenari hortzak erakustea.
No comments:
Post a Comment