Gibraltar

BERRIAn argitaratua

Espainiar nazionalismoa surtan ikusi dugu egunotan, Miguel Angel Moratinos atzerri ministroak Gibraltar bisitatu duela eta. Burlaizez esan dio Raxoik, bere herrialdera bisita ofiziala egiten duen atzerri ministro bakarra dela. Horren atzean, bistan da, «Gibraltar español»lelo zaharra dago. Aski esanguratsua da euskal abertzaleei legedia ez errespetatzea, eta ameskeria nazionalistetan aritzea leporatzen dietenek Gibraltar Espainiako zatitzat hartzea, nazioarteko mugei entzungor.

«Nafarroa Euskadi da» gisako lelo okerrek erregionalismo antiabertzalea sustatzeko balio izan badute, zer ez ote du egin «Gibraltar español» horrek? Frankismoan ulergarri zitekeen Gibraltarkoen errezeloa, baina biak Europar Batasunean egonik, zelan da posible XXI. mendean ere biztanleen % 99k Espainiaz ezer jakin gura ez izatea (17.900 lagunek ezetz bozkatu zuten, eta 187k baietz, 2002ko erreferendumean)? Horixe Espainiaren erakarpen gaitasuna, mende laurdeneko demokraziaren ondotik. Aznar-Blair laguntasunak ekar zezakeen soberania partekatuaren arrisku/aukera bertan behera uztea lortu zuten gibraltardarrek erreferendum harekin.

Miguel Sanzek ere aipatu izan du Foru Hobekuntzaren aldaketa, «nafarrak inoiz zoratuko balira ere»; asteon bertan aldaketa txikiak proposatu ditu. Baina bitxia da euskaldunak lau urterik behin autodeterminatzen direla eta nafarren borondatea argi dagoela errepikatu ohi dutenek, muzin egitea erabat legezko izan litekeen galderari. Nafarroa espainolaren dotrina sinetsiko banu, Gibraltarreko errezeta kopiatuko nuke. Nafarrek mendebaldearekin batzeari ezetz esateak abertzaletasunaren porrot historikoa ekarriko luke, belaunaldi oso baterako garai lezake independentismoa. Hauteskundeetako emaitzei begiratzea aski balitz, esan ohi duten legez, berehala egingo lukete. Erreferendumaren ukoak erantzun posible bakarra dauka, baina ederregia da.