Uigur

BERRIAn argitaratua

Glasgowko parranda baten ezagutu nuen Kaiser, poeta eta pintorea. Iazko irailean Bogotako kongresuan egin genuen berriz ere topo, eta aho batez onartu genuen Uigur PEN Kluba, lau urte lehenago euskaldunokin egin zuten legez. Jende askoren babesa eta animoa hartu zuten, eta hainbat ordezkarirekin bildu ziren. Baina kongresua amaitu baino lehen gurekin ere egoteko ahalegin berezia egin eta garagardo pare bat hartzera joan ginen. Denbora amaitu balitz bezala mintzatu ginen, antzekotasun eta ezberdintasunez. Islamaren azpitik uigur herrian bizi-bizirik zeuden ohitura animistez mintzatu zitzaidan, baina gaur eguneko kontuez ere bai. Hamar urte daramatza Kaiserrek semea ikusi barik. Afganistanekoez ere mintzatu zitzaidan: «Uigurrek nahiago lukete Oxforden ikasi, baina Afganistan dute auzo eta Txinatik ihes egiteko herrialdea». Antzeko zerbait aipatu zidan Abu Bakr-ek duela hil batzuk Tiranan: «Al Kaedak oso zail dauka uigurrokin, inoiz ez baitugu estatubatuarrekiko gorrotorik izan. Are gehiago, miresmena geneukan, baina oso bestelakoa zela ikusi dut». Guantanamotik pasa zen Abu Bakr, eta etxera itzuli ezinik jarraitzen du.

Txinaren kolonialismoa lehertu da azkenean. Benetako internazionalistak aspaldi ikasi beharreko lezioa zuen: ustez agintean dagoen sistema edozein izanda ere, estatu-arrazoiak eta nazionalismo inperialistak antzera gidatzen dituztela AEBak, Iran, Txina eta Errusia eta, lehen, Sobietar Batasuna -salbuespenak salbuespen, errusiar nazionalismoak bere egin zuen Estatua urte gehienetan-. Zapaltzailearen erregimena zein den baino gehiago, herri zapalduekiko begiruneak beharko luke elkartasunaren abiapuntu.