Gringoen zain

BERRIAn argitaratua

Irango basamortuak atzean utzita, mendiak iritsi dira. Xiismoa atzean geratu eta erlijioaz nazka nazka dauden gazteak topatu ditut. «Whisky, whisky» xuxurlatzen dute Marivango aintzira ertzean; Iraken menpeko Kurdistan oso hurbil dago eta ohi baino merkeagoa da kontrabandoko alkohola. Alik -ez da benetako izena- aitortu dit: kurdu gehienek gringoen erasoa gura dute, gazteenek batez ere (zaharrek gerraren eskarmentua daukate). «Lehenengo gauza, neskek buruzapiak kenduko lituzkete, eta hurrena mozkor mozkor egingo ginatekeela uste dut. Baina ni ez naiz Amerikaz fio. Ezkertiar gisa ez genuke Washingtonen zain egon beharko».

Howraman haranera bidean pasdaran milizia gorrotatuaren autoa aurreratu dugu. Autoko gidariaren anaia atxilotu eta heriotzara zigortu dutenak dira. Beste bidaide batek Victor Jararen berbak itzultzeko diost. Badaki oker, oso oker dabiltzala Venezuela eta beste herrialdeak, erregimen anker eta hiltzaile honen lagun izanda, baina ez dauka amorrurik. Bere lagunak Lorca du hizpide, eta Borges eta Garcia Marquez, «espainiera fantasiaren hizkuntza da guretzat». Gabriel Arestiz ere gehiago jakin gura du.

Ekialde Hurbileko herririk aurrerakoiena Estatu Batuen itxaropenean dagoenean, zerbait ez dabil ondo. Hala hasten da Hiner Saleem-en Kilometro Zero filma: «badakigu Amerika inperialista dela, nahiko genukeen Frantzia, Suitza edo Eskandinavia etortzea gu askatzera, baina ez zen beste inor etorri». Niri bestela esan dit lagunak: «Itotzen ari zarenean eta eskua ematen dizutenean, ez duzu begiratzen norena den eskua eta zein interes dituen».