BERRIAn argitaratua
Ez dira horren desberdinak elkarrengandik», esan du Obamak, Mahmud Ahmadinejad eta Mir Hossein Mousavi hizpide hartuta. Zergatik, beraz, Mousaviren aldeko jarrera argia mendebaldean? Funtsean, jakina delako bata zein bestea hautatu benetako agintea beste nonbait dagoela. Agintari Gorenak erabakitzen du nor den hautagai eta nor ez, eta bera buru duen elizgizon multzoak mugitzen ditu Irango benetako hariak. Parte hartzea oso handia dela dio erregimenak, ez dela iruzurrik egon eta Ahmadinejaden garaipena erabatekoa dela. Ez daukat irizpide nahikorik aurkakoa diotenen alde jartzeko, baina kontua da hauteskunde garbiak izateko bermerik ez dagoela, eta emaitzak emaitza, berme faltak aski behar luke prozesua ezbaian jartzeko.
Badakit munduaren hipokrisiaz, ezagutzen ditugu Bushen 2000ko iruzurra, Saudi Arabiako demokrazia falta eta emakumeen eskubideen zapalkuntza, eta ondotxo dakigu Ekialde Hurbilean bakerako arrisku handiena Israel dena. Baina lar erraza da horiek salatzea, eta izpiritu kritikoa behe-beheko mailara jaistea Iranekin, zapaltzailea etsaiaren etsaia delako. Tamalgarria da Latinoamerikako ezkertiarrek erregimen ultraeskuindar erlijiosoari babesa ematea.
Homosexualak urkatu, kazetariak espetxeratu, feministak erbesteratu, balutxiak, kurduak zein arabiarrak zapaldu, komunistak torturatu; horiek Irango errepublika islamikoaren balentrietako batzuk. Mousavik ez zituen bidegabekeria guztiak bertan behera utziko. Mendebaldeari ere axola gutxi giza eskubideek. Aski esanguratsua da, auzi nuklearrarekin alderatuta, gai horiek hedabideetan daukaten leku apurra. Baina Khamenei eta beste aiatolak defendatzea, kritikak, kasualitatez, inperialismoaren interesekin bat egingo lukeela-eta, ezkerraren lotsagarri da.
No comments:
Post a Comment