BERRIAn argitaratua
Aspaldi esan nuen futbolaren etorkizuna Afrikan dagoela. Maliko kaleetan milaka ume dabiltza olgetan, baloirik ezean plastikozko botilari ostikoka, Europan ingelesa ikastera, euskal dantzetara edo merkataritza eremura daramatzagun bitartean. Kalea ez da gure esparrua gehiago. Baina kexa gaitezen auzoetako futbito zelaiak ostu dizkiguten perutarrez. Eta zeinen politak txokolatezko bonboiak Athleticen ereserkia kantatzen, ezta?
Hobe Afrikan hain beharrezko dituzten medikuak, ingeniariak eta buru onenak inportatu beharrean futbolariak inportatzea. Barçaren antzera, futbola eta eskola. Ez genuen esaten bilbotarra edonon jaio daitekeela? Ez genuen aspaldi aldarrikatu euskalduna ez dela kontzeptu geografikoa, ezpada hizkuntzarena? Zergatik ez harrobia Afrikan?
Aspaldi entzun nion poloniarren bati bertakoek nahi ez bazuten izango zela kanpoan ikasiko zuenik, horrek lana ziurtatuz gero. Eta euskaraz dakiena euskalduna bada, nola ukatu euskaldunari euskal herritartasuna, edonon jaiota ere? Katalunian asteon osatu dute Immigrazioari buruzko Itun Nazionala. Hizkuntza betebeharra da naziotasuna lortzeko. Baina horri buelta ere eman behar dakioke, naziotasuna lortzeko beharrizanak beteta, zelan ukatu inori naziotasuna, bere baitan dituen boto, etxebizitza, lan eta hezkuntza eskubideekin batera?
Bai, bai, horretarako naziotasunaren aitorpena behar da. Eta selekzioaz zer diodan? Futbola ez dut gustuko artikuluan Eider Alkortak zioena: «Euskal Herriko Selekzioa izenez eratzeak ez du politikoki subirano izango den naziorik ahalbidetuko, alderantziz, bai, ordea. Euskal Herria subjektu politiko balitz, izena eta izana duen selekzioa izango genuke». Gales errugbiko Bost Nazioetan zegoen autonomiarik ez zuenean ere, baina nik gurago Montenegrok bezala jokatu, independente garelako.
No comments:
Post a Comment