Turkiari gerra egiten dioten gerrillari kurduak terroristak dira, baina ez Irani egiten diotenak. Ezta Kosovoko gobernuan diren UÇK-koak ere. Mandela bai, noski. Baita Nepalgo gobernua lortu duten maoistak ere.
FARC terroristen zerrendan dago, baina Espainiak elkarrizketa bultzatzen du. Berdin Israeli erasotzen dioten «terrorista» palestinarrekin. Gerrilla da, milizia bigarrena. Hau da, benetan gogor jotzen dutenean uzten diote terrorista izateari. Eta horrek pentsarazten du estatuek ez dutenean negoziatzen, ez dela borroka armatua dagoelako, horretara behartuko dituen borroka armatu aski ez dagoelako baizik (baina indar aski ez badago, gerrillek ere konturatu beharko lukete, zilegitasunak zilegitasun, indar metatzea egurra ematea baino garrantzitsuago dela).
Elkarrizketa da bidea itsasontzia bahitzean, bankuetako lapurretetan, Iraken eta Afganistanen bahituen biziak jokoan daudenean. Hemen, berriz, elkarrizketa errenditzea da. Axolagabekeriaren gradu gorena da. Elkarrizketa ezak edozein unetan biktima gehiago ekar ditzakeela jakinik, lehen ardura hori eragoztea izan beharko litzateke. Mozioen eta biktimen joko mediatiko antzuaz aspertuegi gaude. Orain torturatzaileak omentzen eta torturatuei kaleak kentzen dizkiete (tu quoque, EA?). Milaka torturatuk izan duten babes bakarra, berriz, espetxera bidean.
Kandido Saseta euskal erresistentzia armatuaren sinbolo da, noski. Terrorista petoa, gaurko terminologian. Baita duela 71 urte Gernika defenditzen zen Saseta batailoi osoa ere. Zer gura duzue esatea, Joxe Arregi terrorista eta Meliton Manzanas biktima diren lekuan, nik zalantza gutxi.
No comments:
Post a Comment