Eskerrik asko, lagunok. Miraz Bezar, Min Dît film interesgarria egin duzula esaten didate, kritikak ondo hartu duela, gazteriaren saria aipatzen dutela kinielen ordu honetan. Hakan Karsak, Ameden egon ginen solasean eta Donostiara joateko poza adierazi zenidan. Baina esker ona ez doa hortik. Euskal zinemako lagunengana batu zaretela dioste, Egunkariarekiko elkartasunez. Etxeko asko ausartu ez diren pankartan egon zarete. Irandarrei babesa agertzea ez da kritikagarri, baina kanpoan uso... non ote dira horren independente ziren kulturgileak, gobernu aldaketa babestu zutenak eta ahapetik Egunkarikoei elkartasun osoa adierazten zietenak?
Eskerrik asko, Hakan eta Miraz. Badakizue, munduko estaturik gabeko nazio handienak ez du behar besteko oihartzunik eta elkartasunik jasotzen Euskal Herrian, Latinoamerikak edo arabiar herriek izan ohi dutenaren aldean. Lobbyak, ezkerraren modak, konplexuek eta beste motibo batzuek erreferente nagusietakoa behar zukeena oso bigarren mailan utzi du, zapaldutako hizkuntzarik ez duten errealitateen mesede. Errutinaz batzuetan, baina berariaz besteetan, Kurdistan agenda solidariotik kanpo dago Euskal Herriko erakunde internazionalista batzuentzat. Gaitzerdi Bîhar sortu den horma hori botatzeko, atzo Aguraingo jaian eta aurki beste herri askotan egingo duten legez.
Egunkaria geneukan. Eta Egunkaria zer zen eta zer gertatu zen, inon ez dute Azadiya Welat-eko lagunek bezain erraz ulertu. Dozenaka aldiz itxiarazia, saltzaileei egunero jazartzen zaizkie poliziak, 30 kazetari inguru hil dituzte azken urteotan. Hizkuntzaren ukazioa, zure hizkuntzan daukazun apurra zer-nolako arnasa berria den, goizero-goizero, nekez ulertzen dute arabiarrek, hain gutxi espainiera iraultzaren hizkuntza gisa duten latinamerikarrek.
Baina zuek bai, Miraz eta Hakan. Zor zor spas, hevalno. Bijî Kurdistan.
No comments:
Post a Comment