Montenegro, gu eta besteak

2006-V-28
Espainiarrak Euskal Herri independentearen bideragarritasun ezaz gezurretan hasten direnean, lagun asko sutzen dira. Aurkakoa dela diotset, beldurraren taktika hori erabakitze-ahalmena onartzeko lehen urratsa dela. Nahi duten desastre guztiak sal ditzatela, erabakitzen utziz gero. Geure ardura datuoi aurre egitea eta gehiengoa independentziaren alde jartzea.

Kalkuluak garrantzitsuak dira edozein erreferendumetan. Baina sentimendu-kontua da azken finean. Eslovakiarrek bizkor erabaki zuten bereiztea, lehen urteetan estatu pobreagoan biziko zirela jakin arren. Montenegro salbuespena da agian, gehienengan kalkulu politikoek eta ekonomikoek pisu handiagoa izan baitute.

Ulertzekoa da Euskal Herrian piztutako ilusioa, Europan autodeterminazio-prozesuak dramatismo handirik gabe egin daitezkeen erakusle. Baina erreferendumak berak behar luke interesgarri, emaitzaz haratago. Erreferente beharrak itsutzea ez da komeni. Guk bezalaxe, abkhaziarrek ere begiratu diote Montenegrori, eta Vladimir Putinek argi utzi du: jarraian Kosovoren independentzia onartzen bada, zergatik ez Abkahzia edo Hego Osetiarena? Inperio baten titere direlako, adibidez, Georgia bezalako estatu txiki bat areago ahultzeko. Edo egin dezatela erreferenduma, baina 1992an egotzitako georgiarrak kontuan izanda.

Ez ditut kasuak inolaz ere alderatu gura, baina ezin ahaztu herri gutxituengana hurbiltzeko gogoak Lega Nord-eko sasi faxistengana eroan zituela zenbait abertzale orain ez hainbeste, Padaniaren askatasuna eskatzen.

Gakoa Kosovo da

Gara-n 2006-V-29an argitaratua

Euskal Herritik aparte aste pare bat emanda, urrundik jarraitu ditut etxeko albisteak eta etxean interesa piztu duten kanpokoak. Ulertzekoa da Montenegroren gainean sorturiko ikusmina, nahiz eta, susmatu bezala, duela aste batzuk arte mapan kokatu ere egingo ez zutenek betiko ahaide bagenitu legez ikusi. Kurdistandik etxera bidean egondako aireportuetan Frantziako eta Alemaniako egunkariak ziren nagusi; lehenentzat gaia agortuta dago, alemanek, berriz, tinta ugari darabilte oraindik Balkanetako herrialdeari buruz.

Istorio triste baten azken urratsa izan da Serbia eta Montenegroren bereizketa, elkar errespetatuz batera bizitzea posible zela erakutsi zuen proiektuaren behin betiko ehorzketa. Serbiar nazionalismoaren erantzukizuna gutxietsi barik, Alemaniak eta Vatikanok babesturiko kroaziarren basake- riek, Ante Gotovina atxilotuta ere, gertakari burutuen politikarekin egiten dute topo: 2006an oso gutxi dira Kroaziako Krajinetara itzuli diren serbiarrak.

Esanguratsua da Montenegrok hamabost urtean egindako aldaketa: Serbiaren anaia txikia, nazionalismo ortodoxoan zutabe ezinbesteko izana, badoa han- diaren aldamenetik. 1992an %90ek batasunaren alde egin zuten, orain erdira jaitsi da kopuru hori. Eta aipagarria da hamabost urteotako gertakarien ostean oraindik ere biztanleriaren ia erdiak Serbiarekiko leialtasun hori agertzea, hiru gerraren ostean estatu paria bihurtu arren. Balkanetako ohiko esaera ziniko batek dioenez, orain bertan aukera balute serbiarrak eurak ere independizatuko lirateke Serbiatik. Ez baita edonolako pagotxa: Balkanetako gerretan Jugoslaviako Armada Federalaren hornitzaile garrantzitsuenetako izana, dozenaka gerra-kriminalen esportatzaile ­ez ahaztu Radovan Karadzic montenegroarra dela­, erabat libre geldituko ei da iraganeko «bekatuez»: Jugoslaviaren ondarea Serbiari dagokio nonbait, eta EBn sartzeko negoziazioetan argi utzi beharko du iraganeko kontuekiko etena. Montenegrok, berriz, eskuak libre Batasunean Kroaziaren ostean sartzeko ­deskuiduan, harekin batera, turista alemanek Kotor inguruari gustua hartuz gero. Serbia Batasunean sartzetik inoizko urrunen dago, Karadzic eta Mladic entregatu ez dituelako. Montenegrori, ostera, nork eskatuko dio erantzukia, kontuan izanik bere borondatez jarraitu zuela Batasun Federalean, eta haren izenean egindako gerra-krimenetan parte hartu? II. Mundu Gerra osteko Austria gogorarazten du: aliatuek egun batetik bestera aldatu zioten izendapena, eta Alemania naziko zati izatetik herrialde oku- patu izatera ­biktima, beraz­ pasatu zen. Montenegron asko dira, ordea, inor serbiar izatekoan eurak direla uste dutenak, mendietan libre, eliza ortodoxoari leial eutsi diotenak, inoiz ere Inperio Otomanoaren menpe jausi gabe.

Hamabost urteren buruan hizkuntza berbera daukaten lau estatu dauzkagu Balkanetan. Titok baturiko serbokroazieraren ordez, serbiera, kroaziera, bosniakoa eta, aspaldion, «montenegroera» izeneko hizkuntza ere entzuten da baz- terretan. Estatu katoliko indartsu bat dago, musulmanak nagusi diren estatu zatitu bat, Serbia handiaren ideiak baztertuta hutsetik ekin beharko dion estatu galtzaile bat eta ideologia eta historia bazter utzita kalkuluak ondo egin eta independentziaren bidea hartu duen laugarrena.

Esan dut lehen ere proi- ektu interesgarri baten hilobiratzea dela. Etxekoak ez baina hurbileko adibideak erabiltze aldera, Katalunia, Valentzia, Balear Uharteak eta Rossellok estatu bana eratu balute legez. Baina Tudjman, Milosevic eta enparauak atzean utzi ostean, Jugoslaviaren ideia gero eta leku gehiagotan entzuten da. Karahasan, Ugresic edo Jergovic bezalako idazleen hausnarketak oso interesgarriak dira sarean bilatu gura dituenarentzat, baita Emir Kusturica zinemagilearen polemika ere, islama utzi eta eliza ortodoxora bildurik. Oraingoz Jugoslavia hura berregitea ezinezkoa da, baina epe laburrean ez bada, ertainean, zauriak itxi ahala, Jugoslaviaren garrantzia eta onurak atzera ere azaleratuko direlakoan nago. Istriatik Bulgariako mugara hizkuntza bakarra dagoela gogoraraziz, historiako tragedien, izenen eta erlijioen gainetik. Berriz ere benetako burujabetza lantzeko sasoia izan liteke, Alemania, Vatikano, Turkia, Errusia edo Grezia bezalako konpainia txarrak bazter utzita.

Montenegron gutxiengoei esker erdietsi dute eskaturiko gehiengoa, estatu txikian euren pisua handiago izango dela jakitun. Baietza ia erabatekoa izan da albaniarren herrietan eta Sandzakeko bosniako askok ere kalkulu berdina egin du. Azken horiek independentzian gehiegi sinetsi gabe, musulmanak nagusi diren Sandzak eskualdea zatitzen ari baitira, baina iragan hurbila gogoan, ulertzekoa da konfiantza handiagoa izatea Montenegro independentean. Askoren azken helburua, ordea, atzera ere Bosniarekin bat egitea da, 1878ra arte egon ziren legez. Eta hor hasten dira aurrera begira sor daitezkeen gatazkak. Kosovokoa dator orain, eta Bosniako serbiarrek gero eta ahots ozenagoz diote hori onartuz gero eurek ere badutela eskubidea estatutik bereizi eta Serbiarekin bat egiteko. Jugoslavia desegiteko prozesua amaitu da, sei errepublika federalak bereizi dira eta estatu bana daukate. Jugoslaviak bazeukan klausula hori, besterik dira geroko basakeriak, baina estatutik bereizteko aukera aurrez ikusita zegoen legean.

Kosovoko kasua desberdina da. Serbiar nazionalismoaren eraginez ­Kosovo nazioaren sorlekutzat baitute­ eta Jugoslaviaren es- laviar izaerarekin ez ze- torrenez bat Kosovoko gehiengoaren albaniartasuna, Serbiako barruko probintzia izan zen Errepublika Federalean. Titoren azken urteetan, Milosevic baino lehen, de facto sei errepublika federalen pare egon arren. Baina ez zitzaien Jugoslaviatik edo Serbiatik bereizteko aukera edo ahalmena eman. Gertatutako guztiaren ostean, argi dago kosovoar albaniarrek ez dutela independentzia baizik onartuko, orain arteko legedian sartzerik ez dagoen arren. Esan dut, Montenegrorena, atsegin ez arren ­EBn pisu handiena duten estatuek ez dute begi onez ikusten mugak ukitzea, etxeko ispiluari begira; Alemaniak izan ezik, noski­ legezko aurreikuspen bezala onar zitekeen. Kontuak kontu, Kosovo independente izango da laster.

Gaur Montenegro, bihar Euskal Herria entzun dugu, baina gureak etzi beharko du. Bihar Kosovoren txanda da. Independente dira izatez, gu ez bezala, naziorik gabeko estatu dira, baina horrelakoak badira gehiago, hara Zipre. Bost axola kosovoar naziorik ez existitzea, Kosovok bere estatua izango du. Oraintsu irakurri nuen banderarik ere ez daukatela oraingoz, Albaniakoa erabili baitute. Baina estatuek banderak dauzkate eta, hala bada, ez dago auzoaren oihalarekin ibiltzerik. Berria egin dezakete, Bosnian legez, inor gutxi identifikatuko bada ere. Arazoak arazo, nazioarteko legedia eta antzeko berba potoloak irentsiko ditu laster Europak, autodeterminazio-eskubideari buruzko erretolika faltsuekin batera, eta Kosovo independentea onartuko dute. Orduan bai, motorrak berotu eta esango dugu: hurrengoak geu.

Ekialdetik

Berria-n 2006-V-21ean argitaratua
Gaur ekialdera begira jarri zaretela denok esan didate, badagoela nazioren bat independentziaren atarian. Herri gogorra omen, mendietan gotortuta etsaiari aurre egiten jakin izan duena. Inperio otomanoari ere haginak behin baino gehiagotan erakutsitakoa. Ondo dago horrelako leku txikietara begiratzea, mapan kokatzeko lupa hartu eta mendi beltz hori non den jakiteko.

Ekialdera etorri gara gu ere, mendiko herria da hau ere, independentzia gura du honek ere. Turkia urduri dago. Estatua zatituko digute! dioen beldur hori da, Iran eta Siria moduko aurkariengana hurbilarazten duen gezurra. Hegazkinak, tankeak, uniformedunak eta uniforme gabeak, ez dira gezurra. Eta armak ere ez, Euskal Herrian eginagatik, hemengo lagunak hiltzeko.

«Mendiak ditugu lagun bakar» dio kurduen esaera zahar batek. Azken urteotan berritu egin dute, «mendiak eta kalashnikova». Egun batzuetan bada ere, Europako baztertxo batek ez dituela ahazten, lagun dituela esan gura izan diegu gure txikian. Ez da asko eman dieguna, ordu erdiko emanaldi laburrak, musika, kantak, bertsoak... Amed hiriko auzo guztietan izan da biba eta txalo, itxurosoenetik hasi eta adreilua adreiluaren gainean aterpea eraiki duten iheslarienean. Soineko berdea daroa aurkezleak, buruan zinta hori eta gorriak, debekatutako banderaren koloreak. Eta ikurrinari ere keinu egin diote, gurutzea beilegitzea baino ez da falta. Baina hor daude beti besteak, argi uzten eurena dela soka, orain lasaitu eta orain estutzeko. Eta Kurdistanik ez dela gogorarazi gura diguten arren, Kurdistanen gaudela esaten digute behin eta berriz.

From Spain

Berria-n 2006-V-14an argitaratua

Euskalduna» erantzun eta aurpegia zelan aldatzen zaion antzematen diozu, «barkatu, atsegina baino ez nuen izan gura» edo «ondo, ondo, niri bost axola politika kontuak» esango balu legez.Izan ere, nongoa zaren galdetzea, ia beti, solasari ekiteko aitzakia baino ez da. «Espainiarra», «australiarra» edo «alemana» bezalako erantzun arruntak espero dituzte.

Euskaldunak aurpegi arraroak topatuko ditu leku gehienetan. Ezinbestean euskaldun abertzalea dela ulertuko du solaskideak. Denak gara euskal herritar, ados, baina hori espainiar edo frantses izatearekin bateratzen dutenek gutxitan agertu ohi dute euskal herritartasuna kanpoan. Erosoagoa da, noski, nekeza baita beti lelo berarekin ibiltzea, Frantzia eta Espainia arteko herri txiki bat, Europako hego-mendebaldeko ez dakit zer, hizkuntza berezi bat... bertsio laburrago edo luzeagoa, mintzaidea nor den.

Txikikeria horiez gain, ahalik naturalen saiatu izan naiz beti euskaldun agertzen, naturala balitz legez, garrantzirik ez duela nabarmenduz. Polizia salbuespen. Armen aurrean egiak leku gutxi,gura dutena erantzun eta aurrera.

Asteon, baina, ohi baino espainiarrago agertu gara, bestela ere ez baita erraza Anatoliako bazterrotara iristen. Gutxien espero duzuna ei da polizia eta, zer gerta ere (guri eta bertako lagunei), «Spain» ahoan gabiltza. Hasieran kosta egiten da, baina zeinen erosoa den gero.

Neurri baten, ulertzen ditut ulertzen ez gaituzten espainiarrak. Baina ez genuen geuk erabaki kurdu sortzea. Edo agian bai.

Turkiako bihotzetik

Planak estu hartzea ez dela komeni bagenekien, eta Turkiari buruz esandakoekin ere ez ginen lartxo fidatzen, baina aitortu behar. Lagunak baino egun batzuk lehenago abiatu ginen, behin hain urrun etorriko eta egun batzuk gehiago hartzea merezi zuelakoan. Esan eta egin, zapatu gauean urteroko afaria bertso-eskolakoekin, hiruzpalau ordu lo eginda tira Loiura, Parisen konexioa ondo hartu eta Istanbulen ginen arrastiko hiruretarako.
Planak okertzerako alternatibak komeni dira, ordea, eta beldur ginen legez, ez genuen Ankararako hegaldirik lortu. Asmoa, Istanbul azkenerako utzi eta atzo bertan hiriburura iristea zen, baina hegazkin guztiak beteta edo oso garesti zebiltzan. Esan ziguten, horratik, hemen garraioa izugarri ondo dabilela. Turismo bulegoan azaldu ziguten zelan hartu metroa Istanbulera, gero tranbia Eminonu ingurura, Galata zubitik pasa eta azkenik ferrya Asiako partera pasatzeko, hirian mila bider izan bagina legez. Minutu gutxitan kontinente batetik bestera pasa eta Haydarpasa tren-geltokian ginen, Kaiser alemanak sultan otomanoari duela ehun urte egindako "oparia", alemanek Inperioko trenbide sarea eraiki ostean. Antza denez, kilometroko kobratu zuten, eta horregatik ei daude hainbeste bihurgune. Egia da autobusez bospasei ordutan iritsiko ginela, baina zer egingo genuen Ankara gauerdi inguruan helduta. Trena, berriz, elegantea zen, biontzako literadun gela bat, hozkailu eta guzti, gosaria ahaztu barik.
Hainbeste lekutan ibili izan gara, baina ezin inoiz lortu tren-literatan ibiltzea. Goizean konturatu gara hizkuntzarekin latz pasa behar dugula, Ankarako tren-geltokian bertan ingeles edo alemanik dakien inor ez baitugu topatu. Azkenean, utzi ditugu bizkar-zorroak kontsigna antzeko batean, eta Anatoliako zibilizazioen museo ikusgarria bisitatu dugu. Institutuan ikasitako guztia bertan: neolitikoa eta Catal Hoyuk, asiriarrak, idazkera kuneiformea... museotik irtenda, ziudadela, hiri osoaren ikuspegi zabala ematen du eta kontraste erabatekoa da ordura arteko mendebaldar kutsuarekin. Sarajevoko kalexkak gogorarazi dizkigu, alderantzizkoa dela jakin arren. Astiro-astiro jatetxez betetzen ari bada ere, europar alde-zaharren itxura komertziala hartuz, oraindik antzematen zaio ez direla ankarar aberatsenak ziudadela bizi direnak. Jantzi tradizionalak, buruko zapia eta tarteka turkiera iruditu ez zaigun hizkuntza entzun ditugu.
Ankarako "otogar" itzelean bazkaldu eta Kapadokia alde honetara autobusa hartu dugu. Sinestezina da zenbat autobus dabiltzan, zeinen puntualak diren, eta alde guztietara doaz! Ados, Goreme herri hau oso turistikoa da, baina egin kontu, Lekeitio-Izaba autobusez egitea Bilbon edo Irunean transbordorik egin barik. Bada, hori bera daukazu hemen. Eta autobusek hegazkinen itxura daukate, are gehiago, low-costen zerbitzua baino hobea ere bada: azafato bat dabil etengabe kafea edo tea eskaintzen, edo fanta laranja, galletaren bat... komentatu ziguten zeinen ondo zebilen, baina esandakoa, sinestezina.
Egun pare batean ia dena ederto irten zaigu, badakigu datorren asteko kontuak desberdinak izango direna, baina dena unea iristen denean. Oraingoz, uste baino modernoagoa da, emakume gehienak orain arte mendebaldeko erara jantzita doaz, pentsatzen dugu ekialderantz egin ahala kontua tradizionalago bihurtuko direla. Kontraesanak ere asko dira "Errepublika laiko" honetan, badakigu, eta ez bakarrik datozen asteko kontuei begira: harrigarria da zeinen leku militarizatuak diren, zeinen lasai saltzen diren edozein lekutan Hitlerren liburuak, edo umeentzako uniforme militarrak. Bai, tarteka beldurra ere ematen du.
Bihar eskualde honetan txango egingo dugu txangoa, eta etzirako oparitxoa geure buruarentzat, kontako dugu aurrerago.

Oinezkoak sobera

larrepetit">Berriako 2006-V-7ko alerako idatzia
Ordutegiak beharrezkoak dira. Egizu sasoian». Herritarrak ergeltzeko kanpainak mugaren bat izango zuela, baina ez, gainditzeko gai dira oraindik. Irratian behin eta berriz bonbardatu digutenaren arabera, EAEn autoek harrapatutako bi lagunetatik bat behar ez den lekutik ari zen bidea gurutzatzen. Beraz, behar den lekutik pasatzen ari zirela harrapatu zituzten beste erdiak. Baina esan dut, ergeltze-kanpaina bete-betean dabil, eta nonbait helburua bakoitza bere bidean ibiltzea eta denek arauak fin-fin betetzea da. Arauak beharrezkoak dira eta bizitza goitik behera arautu behar da. Arauak parranda noiz eta nola egin erabakitzeko, arauak kaletik ibiltzeko, arauak eta zigorrak gure bizimodua nola egin zehazteko. Autoa bere bidetik, oinezkoa beretik, gurdirik eta traktorerik ez, noski, XXI. mendeko Euskal Herri modernoan. A, eta txirrindularientzat ere bideren bat edo beste europar itxura izateko, bost axola egitasmo orokorrik ez badago sareak osatzeko. Gauza da guk ere gure bidegorritxoak badauzkagula erakustea, hain dira politak turismo-liburuxketan sartzeko!
Oinezkoak sobera gaude. Denak ginela oinezko uste nuen, etxetik autora bidean ez bada ere. Baina ez, beste espezie bat da, autodunaren parean, eta bere bidea dauka, beraz. Behar den lekutik ibili, edo zigorra. Horrela, datozen estatistiketan datu biribila irtengo zaie: autoek harrapatutako oinezkoen ehuneko ehun behar den lekutik ari zen pasatzen.

Azken agurra

Guk paper zati bat utzi genien hotelean, ordurako ez zeudela jakin barik. Arrastiko seietan itzuliko ginela esan genien, gura bazuten elkarrekin joateko Point des Almadiesera, Afrikako azken ilunabarra ikustera. Gero Goree uhartera joan ginen, eta bueltan ginen seiak baino lehen. Ez zeudela esan ziguten. Ez ginen arduratu, Lac Rose-n edo egongo zirela pentsatu genuen. Etorriko ziren, egina zuten erreserba. Hondartzan egon ginen apur batean, Atlantikoko olatuak ikusten. Atzera hotelera, berandutzen ari zen. Aurretik joatea pentsatu genuen, beste ohar bat utzita, eta kasualitatez zabaldu nuen barra gaineko egunkaria. "Espainiar bikote bi" aipatzen zituen albiste laburrak, Casamancen hilak, izenik ez. Eztarrian igarri genuen korapiloa. Arineketan irten ginen, ziberkaferen baten bila. Gero zurrunbiloa, deia enbaxadara, etxera, ez ginela gu. Eurak zirela. Xavi, Tamara, Xixo eta Sara.
Aireportuan dei gehiago. Casamanceko lagunak arduratuta zeuden, non ote geunden, dena ilun, eta argi gauza bakarra, ez zeudela. Nik ez dakit zer den shock egoera, baina ordukoa ez zegoela urrun uste dut. Isilik geunden biok, bakarrik aireportuan. Jendeen agurrak, irribarreak eta malkoren bat, edozein aireportutan legez. Eta han gu, korapiloa barruan, ideiak ordenatu guran, galderak edo erantzunak edo nik dakit-ba zer bilatu guran. Oroitzapen bat pizten zen han, berba baten akordua, asmoren batena, betiko baldintzak, egon bagina, gelditu bagina, egin bagenu...
Gero hegaldia, agur Afrika, Madril, elurra, autobusa eta etxera. The End, amaitu da filma.
Tarteka interneten jarraitu genuen albistea, argazkiak disko gogorrera pasa ditugu, bizitza arruntera itzuli eta bide-bazterren batean oroitzapenak atzera jo gaitu. Mezuak atzera eta aurrera ibili dira Casamancerantz, eta halako batean jo zuen telefonoak. Silvia lehenengo, Xaviren arreba, Toni gero, Xixoren anaia, Carme azkena, Sararen ahizpa. Gura zutenean joango ginela, baina goiz zen oraindik, apur bat aurrerago esan ziguten, ondo hartu gura gintuztela.
Eta bikain hartu gaituzte Bartzelonan, eskerrak eman dizkigute, eta korapiloa loditu egin zaigu, begiak itxita Xixo eta Sara entzuten genituen. El Prat-eko Mamiferos tabernan izan ginen zapatuan, ezagutzen genuen. Zenbat une Afrikako gau izarniatuan txoko hartaz berbetan. Tamarak atera behar zigun caipirinha eskatu genion tabernariari, eta isilik gelditu atzera.
Triste tarteka, negarren bat eta aurrera, gu isilik, gaia gura zutenean atera eta gorde, aldamenean. Urtebetze jai hippya prestatu ziguten Colonia Güelleko gazteek domekan, aza-ortu batean okela erretzen, akordeoia jotzen, alai. Xixo eta Sararen etxea ezagutu genuen, eskuz margotutako oheburua, arbelean idatzita hegaldiaren ordua, horma gorriak, CDak nongura, anplifikagailua eta ohe-gainean istripuaren ostean bidali zizkieten gauza guztiak.
Astelehen arratsaldean azken musuak, agurrak eta etxerako bidea hartu genuen. Gero, bi hilabetetan egin ez dugun negarra irten zaigu, hor barruan gordeta zegoen hori, eta bakarrik sentitu gara, urrun, urrun denboran, urrun lekuan. Inork ulertu barik bakarrik eta triste.
Berandu iritsi gara etxera, nekatuta agian, eta Xixo eta Sararen ezkontzako bideoa ikusi dugu. Lagun arteko parranda ederra izan zen, udaletxean hasi eta kostaldeko etxean amaitu. Ez zen euren asmoa, Txinatik Abril ekarri ahal izateko baino ez ziren ezkondu, baina zeinen jai ederra. Ismael Lo-ren Tajabone entzun dugu, etxez etxe santa-eskearen antzera dabiltzan haurren kanta, zerutik jaisten den Abdou Jabar aingeruaz dihardu, eta Carla Bruni, gero.

On me dit que nos vies ne valent pas grand chose,
Elles passent en un instant comme fanent les roses.
On me dit que le temps qui glisse est un salaud
que de nos chagrins il s'en fait des manteaux

pourtant quelqu'un m'a dit...
Que tu m'aimais encore,
C'est quelqu'un qui m'a dit que tu m'aimais encore.
Serais ce possible alors ?

On me dit que le destin se moque bien de nous
Qu'il ne nous donne rien et qu'il nous promet tout
Parais qu'le bonheur est à portée de main,
Alors on tend la main et on se retrouve fou
Pourtant quelqu'un m'a dit ...

Parranda doinuak hautatu zituen segidan Xixok, Big Beñat eta Fermin Muguruza. Eta bere irribarrea agertu zaigu pantailan.